این آرامگاه، یک نماد تمثیلی برای کل نخجوان به حساب می‌آید و بین دیدنی‌های آذربایجان یکی از معروف‌ترین‌هاست. برج بیست و شش متری آجری‌ای که حکم آرامگاه را دارد با کاشی‌های فیروزه‌ای و خط کوفی تزیین شده. قدمت این مقبره به قرن دوازدهم میلادی برمی‌گردد، در پارکی به همین نام قرار دارد و بنیان‌گذار سلسله‌ی آتابی، شمس‌الدین الدنیز، همراه با همسر مورد علاقه‌اش -که نامش بر روی آرامگاه به جا مانده- در آن دفن شده‌اند. خود گورها در طول دهه‌ی ١٩٥٠ به سن‌پترزبورگ برده شدند، اما داخل گودال، نمایشگاهی کوچک از عکس‌ها و نقاشی‌های مربوط به این قبرها و مناره -دروازه و مسجد تاریخی جمعه که تا قرن نوزدهم در کنار مقبره مانده بودند- را به نمایش می‌گذارد.

در نزدیکی مومنه خاتون، موزه‌ی قوچ‌های سنگی تاریخی در هوای آزاد قرار دارد، فضای موزه مثل پارک است و حالت گردش‌گاهی بزرگ و عجیب را تداعی می‌کند، چیزی که موجب زیبا شدن و غریب شدن فضای موزه می‌شود بدون شک، چشم‌اندازی است که به کو‌ه‌های آرارات و البته شهر مشرف است.

موزه‌ی فرش در کاخ ِ اکنون بازسازی شده‌ی احسان‌خان، پادشاه نخجوان در قرن هجدهم قرار دارد. این موزه برای شناخت و تشخیص چهار سبک اصلی فرش آذری ایده‌آل است. همچنین انواع گلیم، سوماکس و پالاز در این موزه به نمایش گذاشته شده‌اند.

مسجد دوقلوی حضرت زهره با معماری مدرن‌اش، به رنگ زرد آجری کم رنگ، با گنبدی فلزی و شبیه به دیگ بخار ساخته شده است. چون سرمایه‌گذاران ساخت این مسجد ایرانی بودند، با نام مستعار مسجد ایرانی نیز خوانده شد.

يكی از مهمترين ديدنی‌های نخجوان به شمار می‌آيد و در ١٨ كيلومتری این شهر قرار دارد. اين غار در انتهای يك جاده‌ی باريك كه از جاده‌ی اصلی جدا می‌شود، واقع شده. سر جاده‌ی اصلی يادمانی بزرگ از سيمان به رنگ سفيد با پايه‌های صورتی وجود دارد كه روی آن به زبان روسی نوشته شده: غار اصحاب كهف.