اسم نخجوان را از کودکی و در کتاب‌های تاریخ زیاد شنیده و خوانده‌ایم؛ جمهوری خودمختاری محصور میان ایران، ترکیه و ارمنستان که از مرز جلفا فقط چهل کیلومتر فاصله دارد. از تاکسی‌های مرزی که پیاده شوید، دیدنی‌های آشنای قفقازی پیش روی شماست: مقبره‌ی مومنه‌خاتون که یک برج آجری هشت‌ضلعی است؛ موزه‌ی روباز قوچ‌های سنگی با چشم‌انداز آرارات؛ موزه‌ی حیدرعلی‌اف و موزه‌ی فرش با گلیم‌ها و پالاز‌های پرآوازه‌ی آذری.‌ هتل تبریز و هتل تهرانش ایران را تداعی می‌کنند و مراکز خریدش ترکیه را. نخجوان هم مرکزخرید شیک و مدرن دارد، هم بازارهایی به سبک ایران و برای چانه زدن! این شهر معجونی از ایران، آذربایجان، ارمنستان و روسیه است و حال‌و‌هوایی قصه‌گونه و خیال‌انگیز دارد. غذاهای نخجوان طعم آشنای شمال غرب ایران را دارند: کباب با لواش تنوری، آش اوماج، کوفته، پلوهای زعفرانی و البته باقلوا. آب و هوایش هم شبیه تبریز خودمان است و اگر چند کلمه آذری هم بلد باشید، بیشتر خوش می‌گذرد.